آزمایش ادرار و آزمایش مدفوع

آزمایش ادرار برای بررسی ادرار و وضعیت دفعی بدن شما استفاده می شود. این تست برای تشخیص و مدیریت طیف گسترده ای از اختلالات، مانند عفونت های دستگاه ادراری، بیماری های کلیوی و دیابت استفاده می شود. آزمایش ادرار شامل بررسی ظاهر، غلظت و محتوای ادرار است. به عنوان مثال، عفونت دستگاه ادراری می تواند ادرار را به جای شفاف شدن، کدر به نظر برساند. افزایش سطح پروتئین در ادرار می تواند نشانه ای از بیماری کلیوی باشد. نتایج غیرمعمول آزمایش ادرار اغلب نیاز به آزمایش بیشتری برای یافتن منبع مشکل دارند.

آزمایش ادرار به چه منظور انجام می شود؟

آزمایش ادرار یک آزمایش رایج است که به چند دلیل انجام می شود:

برای بررسی سلامت کلی فرد آزمایش ادرار ممکن است بخشی از یک معاینه پزشکی معمول، چکاپ بارداری یا آمادگی قبل از جراحی باشد. یا ممکن است برای غربالگری انواع اختلالات، مانند دیابت، بیماری کلیوی یا بیماری کبد، زمانی که در بیمارستان بستری می شوید، استفاده شود.

برای تشخیص یک وضعیت پزشکی. اگر درد شکم، کمردرد، تکرر ادرار یا دردناک، وجود خون در ادرار یا سایر مشکلات ادراری دارید، ممکن است آزمایش ادرار درخواست شود. آزمایش ادرار می تواند به تشخیص علت این علائم و نشانه ها کمک کند.

برای نظارت بر وضعیت پزشکی اگر یک بیماری پزشکی مانند بیماری کلیوی یا عفونت دستگاه ادراری تشخیص داده شده است، پزشک ممکن است آزمایش ادرار را به طور منظم برای نظارت بر وضعیت و درمان توصیه کند.

سایر آزمایش‌ها، مانند آزمایش بارداری و غربالگری دارویی، ممکن است به نمونه ادرار تکیه کنند، اما این آزمایش‌ها به دنبال موادی هستند که در یک آزمایش معمولی ادرار گنجانده نشده‌اند.

آمادگی لازم برای آزمایش ادرار

اگر فقط آزمایش ادرار انجام می دهید، می توانید قبل از آزمایش غذا بخورید و بنوشید. اگر آزمایش‌های دیگری انجام می‌دهید، ممکن است لازم باشد قبل از آزمایش ناشتا باشید. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی دستورالعمل های خاصی را به شما ارائه می دهد. بسیاری از داروها، از جمله داروهای بدون نسخه و مکمل ها، می توانند بر نتایج آزمایش ادرار تأثیر بگذارند. قبل از آزمایش ادرار، در مورد داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید.

آنچه می توانید انتظار داشته باشید

ممکن است نمونه ادرار را در خانه یا در مطب پزشک خود جمع آوری کنید. ارائه دهندگان معمولا ظروف را برای نمونه ادرار می دهند. ممکن است از شما خواسته شود که اول صبح، زمانی که ادرار شما غلیظ تر است، نمونه را در خانه جمع آوری کنید. ممکن است به شما دستور داده شود که نمونه میانی را با استفاده از روش تمیز کردن جمع آوری کنید.

این روش آزمایش ادرار شامل مراحل زیر است:

دهانه ادرار را پاک کنید. زنان باید لابیاها را از جلو به عقب باز کرده و تمیز کنند. مردان باید نوک آلت تناسلی را پاک کنند.

• شروع به ادرار کردن در توالت کنید.
• ظرف جمع آوری را به داخل جریان ادرار خود بریزید.
• حداقل 1 تا 2 اونس (30 تا 60 میلی لیتر) در ظرف جمع آوری ادرار کنید.
• ادرار کردن در توالت را تمام کنید.
• نمونه را طبق دستور ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تحویل دهید.
• اگر نمی توانید نمونه را در مدت 60 دقیقه پس از جمع آوری به منطقه تعیین شده تحویل دهید، نمونه را در یخچال قرار دهید، مگر اینکه ارائه دهنده شما چیز دیگری به شما گفته باشد.

در برخی موارد، در صورت نیاز، ارائه‌دهنده شما می‌تواند یک لوله نازک و انعطاف‌پذیر (کاتتر) را از طریق دهانه مجرای ادرار و داخل مثانه وارد کند تا نمونه ادرار را جمع‌آوری کند. نمونه ادرار برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می شود. می توانید بلافاصله به فعالیت های معمول خود بازگردید.

نتایج آزمایش ادرار

برای آزمایش ادرار، نمونه ادرار شما به سه روش ارزیابی می شود: بررسی ظاهری، تست نواری و آزمایش میکروسکوپی.

بررسی ظاهری آزمایش ادرار

تکنسین آزمایشگاه ظاهر ادرار را بررسی می کند. ادرار به طور معمول شفاف است. ابری یا بوی غیرمعمول می تواند نشان دهنده مشکلی مانند عفونت باشد. پروتئین موجود در ادرار می تواند آن را کف آلود به نظر برساند. خون در ادرار می تواند آن را قرمز یا قهوه ای به نظر برساند. رنگ ادرار می تواند تحت تأثیر چیزی که به تازگی خورده اید یا داروهای خاصی که مصرف می کنید باشد. به عنوان مثال، چغندر یا ریواس ممکن است ادرار شما را قرمز رنگ کند.

تست نواری آزمایش ادرار

یک عدد نوار – یک چوب نازک پلاستیکی با نوارهایی از مواد شیمیایی روی آن – در ادرار قرار می گیرد. نوارهای شیمیایی در صورت وجود مواد خاص یا اگر سطح آنها بالاتر از سطح معمولی باشد رنگ تغییر می کند.

تست نشانگر این موارد را بررسی می کند:

• اسیدیته (pH). سطح pH میزان اسید در ادرار را نشان می دهد. سطح pH ممکن است نشان دهنده اختلال کلیه یا دستگاه ادراری باشد.
• غلظت. اندازه گیری غلظت نشان می دهد که ذرات چقدر در ادرار شما متمرکز هستند. غلظت بالاتر از حد معمول اغلب به دلیل ننوشیدن مایعات کافی است.
• پروتئین. سطح پایین پروتئین در ادرار معمولی است. افزایش اندک پروتئین در ادرار معمولاً دلیلی برای نگرانی نیست، اما مقادیر بیشتر ممکن است نشان دهنده مشکل کلیوی باشد.
• قند. مقدار قند (گلوکز) در ادرار معمولاً خیلی کم است که قابل تشخیص نیست. هر گونه تشخیص قند در این آزمایش معمولاً نیاز به آزمایش بعدی برای دیابت دارد.
• کتون ها مانند قند، هر مقدار کتون که در ادرار شما شناسایی شود می تواند نشانه دیابت باشد و نیاز به آزمایشات بعدی دارد.
• بیلی روبین بیلی روبین محصولی از تجزیه گلبول های قرمز است. معمولاً بیلی روبین در خون حمل می شود و به کبد شما منتقل می شود و از آنجا خارج می شود و به بخشی از
• صفرا تبدیل می شود. بیلی روبین در ادرار شما ممکن است نشان دهنده آسیب یا بیماری کبد باشد.
• شواهد عفونت نیتریت ها یا لکوسیت استراز – محصول گلبول های سفید خون – در ادرار شما ممکن است نشان دهنده عفونت دستگاه ادراری باشد.
• خون. وجود خون در ادرار نیاز به آزمایش بیشتری دارد. ممکن است نشانه آسیب کلیه، عفونت، سنگ کلیه یا مثانه، سرطان کلیه یا مثانه یا اختلالات خونی باشد.

معاینه میکروسکوپی

گاهی اوقات به عنوان بخشی از آزمایش ادرار انجام می شود، این آزمایش شامل مشاهده قطرات ادرار غلیظ – ادراری که در دستگاه چرخانده شده است – در زیر میکروسکوپ است. اگر هر یک از سطوح زیر بالاتر از حد متوسط باشد، ممکن است به آزمایشات بیشتری نیاز داشته باشید:

• گلبول های سفید (لکوسیت ها) ممکن است نشانه عفونت باشد.
• گلبول‌های قرمز خون (گلبول‌های قرمز) ممکن است نشانه‌ای از بیماری کلیوی، اختلال خونی یا بیماری زمینه‌ای دیگری مانند سرطان مثانه باشد.
• باکتری ها، مخمرها یا انگل ها می توانند نشان دهنده عفونت باشند.
• کست ها – پروتئین های لوله ای شکل – می توانند نتیجه اختلالات کلیوی باشند.
• کریستال هایی که از مواد شیمیایی در ادرار تشکیل می شوند ممکن است نشانه سنگ کلیه باشند.

آزمایش ادرار به تنهایی معمولاً تشخیص قطعی نمی دهد. بسته به دلیلی که ارائه دهنده شما این آزمایش را توصیه کرده است، ممکن است برای نتایج غیرعادی نیاز به پیگیری داشته باشید. ارزیابی نتایج آزمایش ادرار با سایر آزمایش‌ها می‌تواند به پزشک شما کمک کند تا مراحل بعدی را تعیین کند. دریافت نتایج آزمایش استاندارد از آزمایش ادرار، تضمین نمی کند که بیمار نیستید. ممکن است برای تشخیص بیماری خیلی زود باشد یا ادرار شما خیلی رقیق شده باشد. اگر هنوز علائم و نشانه ها را دارید به ارائه دهنده خود بگویید.

ازمایش مدفوع

آزمایش مدفوع برای بررسی وضعیت مدفوع شما استفاده می شود. آزمایش مدفوع برای بررسی مشکلات در دستگاه گوارش (GI) مفید است. آزمایش مدفوع ممکن است برای بررسی موارد زیر انجام شود:

• خونریزی داخل دستگاه گوارش
• عفونت ناشی از باکتری، ویروس یا قارچ
• انگل ها
• شرایط گوارشی
• غربالگری سرطان کولورکتال از آزمایش مدفوع برای بررسی خونریزی داخل دستگاه گوارش استفاده می کند.

انواع آزمایش مدفوع

انواع مختلفی از آزمایش مدفوع وجود دارد. نوع آزمایش مدفوع مورد استفاده بستگی به این دارد که چرا آزمایش انجام می شود و پزشک به دنبال چه چیزی است.

gFOBT (آزمایش خون مخفی مدفوع مبتنی بر گوایاک) از یک واکنش شیمیایی روی کارت کاغذی برای یافتن آثار خونی در مدفوع استفاده می‌کند که نمی‌توانید ببینید.

FIT (آزمایش ایمونوشیمیایی مدفوع) از آنتی‌بادی‌های خاصی برای خون انسان استفاده می‌کند تا آثار خونی را در مدفوع پیدا کند که نمی‌توانید ببینید.

کشت مدفوع به دنبال باکتری هایی است که به طور معمول در دستگاه گوارش یافت نمی شوند.

آزمایش چربی مدفوع به دنبال چربی اضافی در مدفوع است تا ببیند آیا بدن در جذب چربی از غذا مشکل دارد یا خیر.

نحوه انجام آزمایش مدفوع

نمونه مدفوع معمولاً در خانه جمع آوری می شود. دستکش های لاتکس بپوشید و دستورالعمل های پزشک خود را برای جمع آوری و ذخیره نمونه مدفوع دنبال کنید. برای جمع آوری مدفوع می توان از روش های مختلفی استفاده کرد، از جمله:

• با استفاده از یک ظرف پلاستیکی کلاهی شکل که روی کاسه توالت قرار داده شده است
• قرار دادن پوشش پلاستیکی آزاد روی کاسه توالت
• پوشک با پوشش پلاستیکی (برای نوزادان یا کودکان نوپا)
• اگر ادرار با مدفوع مخلوط شود یا مدفوع با داخل کاسه توالت برخورد کند، باید نمونه دیگری جمع آوری شود.
• نمونه مدفوع در آزمایشگاه زیر میکروسکوپ بررسی می شود.

نتایج آزمایش مدفوع به چه معناست

مدفوع معمولی معمولاً قهوه ای، نرم و خوش فرم به نظر می رسد. حاوی خون، مخاط، چرک یا میکروارگانیسم های مضر نیست. نتایج غیر طبیعی از انواع مختلف آزمایش ممکن است ناشی از موارد زیر باشد:

• التهاب روده، مانند کولیت اولسراتیو یا بیماری کرون
• هموروئید (وریدهای بزرگ و متورم داخل یا خارج مقعد)
• پولیپ (رشدهای متصل به روده بزرگ یا رکتوم)
• شقاق مقعد (پارگی نازک در پوشش مقعد)
• زخم معده
• عفونت
• انگل ها
• شرایط گوارشی، مانند عدم جذب برخی چربی ها یا سایر مواد مغذی
• استفاده از آسپرین یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
• سرطان

ملاحظات ویژه برای کودکان

آماده کردن کودکان قبل از انجام یک آزمایش یا روش می تواند به کاهش اضطراب آنها، افزایش همکاری و توسعه مهارت های مقابله ای آنها کمک کند. این شامل توضیح دادن به کودکان می شود که در طول آزمون چه اتفاقی می افتد، مانند آنچه که می بینند، احساس می کنند و می شنوند. آماده سازی کودک برای آزمایش مدفوع به سن و تجربه کودک بستگی دارد.

عفونت هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) از آزمایش مدفوع

چندین آزمایش و روش برای تعیین اینکه آیا عفونت هلیکوباکتر پیلوری دارید یا خیر استفاده می شود. آزمایش برای تشخیص هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) مهم است. تکرار آزمایش بعد از درمان برای اطمینان از ناپدید شدن هلیکوباکتر پیلوری مهم است.

آزمایشات ممکن است با استفاده از نمونه مدفوع، از طریق آزمایش تنفس و معاینه آندوسکوپی فوقانی انجام شود. آزمایش آنتی ژن مدفوع این رایج ترین آزمایش مدفوع برای تشخیص هلیکوباکتر پیلوری است. این آزمایش به دنبال پروتئین (آنتی ژن) مرتبط با عفونت هلیکوباکتر پیلوری در مدفوع است.

آزمایش PCR مدفوع

یک آزمایش آزمایشگاهی به نام آزمایش واکنش زنجیره ای پلیمراز مدفوع (PCR) می تواند عفونت هلیکوباکتر پیلوری را در مدفوع تشخیص دهد.

این آزمایش همچنین می تواند جهش هایی را که ممکن است به آنتی بیوتیک های مورد استفاده برای درمان هلیکوباکتر پیلوری مقاوم باشند، شناسایی کند. با این حال، این آزمایش گرانتر از آزمایش آنتی ژن مدفوع است و ممکن است در همه مراکز پزشکی در دسترس نباشد.

ملاحظات آزمایشی

آنتی بیوتیک ها می توانند در دقت آزمایش اختلال ایجاد کنند. به طور کلی، در صورت امکان، تنها پس از قطع آنتی بیوتیک به مدت چهار هفته، آزمایش مجدد انجام می شود. داروهای سرکوب کننده اسید معروف به مهارکننده های پمپ پروتون (PPIs) و بیسموت ساب سالیسیلات (Pepto-Bismol) نیز می توانند در دقت این آزمایش ها اختلال ایجاد کنند.

این احتمال وجود دارد که داروهای سرکوب کننده اسید معروف به مسدود کننده های هیستامین (H-2) نیز در دقت این آزمایش ها اختلال ایجاد کنند. بسته به داروهایی که مصرف می کنید، باید در صورت امکان تا دو هفته قبل از آزمایش، مصرف آنها را قطع کنید. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی دستورالعمل های خاصی در مورد داروهای شما به شما ارائه می دهد.

از همان آزمایشاتی که برای تشخیص استفاده می شود می توان برای تشخیص از بین رفتن عفونت هلیکوباکتر پیلوری استفاده کرد. اگر قبلاً عفونت هلیکوباکتر پیلوری در شما تشخیص داده شده بود، معمولاً حداقل چهار هفته پس از اتمام درمان آنتی بیوتیکی خود برای تکرار این آزمایشات صبر می کنید.

شما عزیزان برای انجام نمونه برداری در منزل یا محل کار به سایت آزمایشگاهی آنی آزما مراجعه کنید.